17-04-2019, 11:40 AM
3-2-1 KAYIT! Demişsin ya hani Sevgili Cuma. Ben seni o kayıtta gördüm, tanıdım. Aslında seni gerçekten gördüğümü anladım. Belki çok fazla karşılaştık gün içerisinde belki arada bir denk geldik aynı yolun çizgisinde. Fark ettim ki öylesineymiş bugüne kadar seni görmem. Ya da sen bunu fark etmemi sağladın. Önce bunun için teşekkür ederim sana Cuma. Sonra mı? Sonrası daha zor be. Sen neler çekmişsin, çekiyormuşsun da haberimiz yokmuş. Bir dakika bir dakika aslında haberimiz var tabi ki. Yalnız benim bildiğimden başkası da varmış senin içinde. Sanırım empati yetimizi kaybetmişiz be Cuma ya da tüketiyoruz her şeyi birer ikişer.
Düşünsene arkadaşım beni arıyor, telefonu açıyorum ve konuşurken önümdeki dolu dolu olan sofradan bahsediyorum ona. Oysa o şu anda tam da bunların bir kısmına muhtaçken ve bana aslında onu söyleyecekken. Yüzüne kapatıyorum bir nevi o telefonu. Nasıl anlarım ki ben onu, nasıl anlayayım ki ben onu. Tamam, anlamaya çalışırım. Tamam, yardımcı olmaya çalışırım. Tamam, elimden geleni yaparım. Peki gerçekten anlar mıyım arkadaşımı? İşte tam da bu durumdayız seninle Cuma.
Seni sadece anlamaya çalışırım. Ötesine gücün yetmez, yetmezmiş. Yaşadıklarını dinledim, geçmişini dinledim, yarınlarını dinledim. Söylediklerini duydum, söylemek istediklerini kavramaya çalıştım. Bir an elimi uzatmak istedim, buradan sana yetişirim gibi geldi. Sonra karıştı kafam, karmakarışık oldu duygularım. Acına da, neşene de, hayaline de uzanmak isterim. Ne de olsa aynı gökteyiz Cuma...
Ben Cuma, Salihcan Sezer'in yazıp Pınar Çağlar Gençtürk'ün yönetmenliğini yaptığı ve Adnan Devran'ın oynadığı oyun. Böyle bir çırpıda söylenen oyunun isminin aksine içerisindeki detaylarıyla kocaman bir hayatı anlatıyor. Yaşanmış, yaşanan, yaşanacak. Hiç bitmeyecek bir döngüye can vermiş Salihcan Sezer kalemiyle. Her daim taze kalacak bir oyun.
Cuma, kağıt toplayıcılığıyla geçinen bir mülteci. Kardeşiyle beraber yaşarken mülteci botuyla denize açılan ve son durumundan bihaber abisini arayan bir kardeş. İşte hikayesi burada başlıyor, bir kayıt odasında. Ve ben bu yazıda Cuma'nın kaydını izleyen bir kişi olarak ona söylemek istediklerimle başladım, böyle başlamak istedim. Çünkü içimdeki duyguların bir kısmını ancak bu şekilde ifade edebilirdim.
NoAct Sahne tarafından iyi ki oyunlaştırılmış Ben Cuma. Sadece izlemek için gittiğim oyunda Cuma bana yaşadıklarını anlattı aslında. Böylesine duygularıma işleyeceğini düşünmemiştim, düşlememiştim. Oyunun ortasında gözyaşlarımı tutamadığımı biliyorum. Sesli sesli ağlayıp diğer izleyicileri rahatsız ederim de dışarıya çıkmak zorunda kalırım ve oyunun hepsini izleyemem diye içime akıttım çoğu gözyaşımı da. (Sadece ben değildim ağlayan; önümdekiler arkamdakiler solumdakiler de ağlıyordu.^^)
Çok iyi bir metin ve performans izledim. Üstelik işin içinde politika olmadan. Yaşamak, yemek, konuşmak, gülmek, aşk, sevgi... Hayatın neresinde tüm bunlar. Hangisini üst sıraya koyuyoruz? Dahası için Ben Cuma'ya uğrayın, kulak verin söylediklerine.
Unutmayın, tiyatro iyidir, iyileştirir.
Sevgiler.
OYUN KÜNYE BİLGİLERİ
Yazar: Salihcan Sezer
Yönetmen: Pınar Çağlar Gençtürk
Oyuncular: Adnan Devran
Işık Tasarımı: Serdal Ece
Dekor Tasarım:Yasin Kurtlu
Video& Animasyon: Mehmet Selçuk Bilge
Afiş Tasarım: Adnan Devran
ranini.tv