, 09:15 PM
"Kahramanlarımız “kadın” ve “erkek” henüz birbiriyle karşılaşmamış iki aşıktır. Evren bu ruhları bir araya getirirse muhteşem bir aşk masalı armağan edilecektir yeryüzüne. Peki tam tersi olursa, hikaye onlar için daha zorsa, yine de aşk devam edebilir mi? İki ruh eşi ayrı hayatlar içinden sürdürebilir mi hikayeyi, yoksa insan eşini bulduğu zaman mı ruhuyla yaşamaya başlar? Soruları sorup yanıtlarını seyircisiyle birlikte tartışmaya açan “Aşk Hikayen Düşmüş” seyircisine daha önce deneyimlemediği bir seyir zevki sunuyor."
Öncelikle bayağıdır gitmediğim tiyatroyu ne kadar özlediğimi fark ettim. Ki böyle bir oyun ile de dönüş yapmak apayrı mutlu etti beni. Bana bu oyunu öneren arkadaşıma da buradan sevgiler. Hey tiyatro, bu kadar arayı açmayalım olur mu?.. Bir de bu yazı benim bu sitede ilk tiyatro yazım, umarım tiyatroya yakışır bir yazı olur...
Bence tiyatro oyunlarının en büyük albenisi ismi. İlk anda etkilemeli izleyiciyi. Burada "Aşk Hikayen Düşmüş" inanılmaz güzel bir isim. Daha ne olduğuna bakmadan sana onlarca şey hissettirip hayal kurduruyor.
İkinci albenisi de bir ruh eşini bulma hikayesinin anlatıldığı bu oyunda oyuncuların gerçekte de evli olmaları. Bu olgu iki kat inanmanı sağlıyor hikâyeye. Aslında inanmaktan ziyade yaşamanı, oyunun içine girmeni sağlıyor. Burada oyuncuların davranışlarından tutun da yüzlerine baktığınızda görebileceğiniz samimiyet en büyük ispat...
Büyük bir özveri ile oyunu sergileyen "Ayça Koyunoğlu" ve "Fatih Koyunoğlu"na gönülden teşekkür ediyorum. Tabii ki emeği geçen herkesi de unutmamak lazım, onlara da teşekkürler...
En sevdiğim yerlerinden birisi "Gönülçelenci" kısmı. Çok güzel bir buluş olmuş. Seni izlerken o kadar çok inandırıyor ki...
"Gönülçelenci geldiii! Gönül kenarlarına, yürek damarlarına...!
Roman kahramanlarını görmek seni bazen başka bir dünyanın içinde bambaşka bir hikâyenin içinde olduğuna dair şüpheye düşürse de asıl hikâyemizle o kadar çok iyi harmanlanmış ki geriye hiçbir delil bırakmamışlar...
Tek bu mu? Aşk olur da şairler eşlik etmez mi. Evet şairlerimiz de var... Bir karnaval havasında bi ruhların kavuşup kavuşamama hikâyesi bu...
Daha kimler var kimler. Eğer bu oyuna giderseniz bilin ki her an bir yerden Rana Alagöz çıkabilir...
Çok spoiler vermek istemiyorum aslında, onun için daha çok bu yazıyı hem fikirlerimi az biraz aktarabilmek hem de tiyatroya bir faydam dokunursa ne mutlu bana algısı ile yazıyorum.
Bu da benim kıssadan hissem olsun:
Bu oyun sayesinde belki de inanmanın ve aramaktan vazgeçmemenin önemini anladım. Hani derler ya arama, aramazsan bulursun. Belki de öyle ama işte o inanma girince işin içine umut ediyorsun... Belki de en tehlikelisi bu, seni dönüştürüyor, olumlu anlamda yapıyor bunu ama sonunda olmayınca umudun kırılıyor. Tekrar umut etmen de zaman alıyor. Ama bir kere gerçek olduğuna inandığın birini ya da daha doğru ifadeyle aynı hissi başkalarında ararsan üzülüyorsun... Ve de en kötüsü seneler geçse de sol tarafında hissettiğin, o tarif edemediğin duygunun bir anda habersiz orada yoğunlaştığında anlıyorsun aslında hiç geçmediğini, sadece kendini kandırdığını... En sonunda bi "Eyvallah" deyip dönüyorsun umut etmeye... Belli ki ruh eşim kuyunun diğer tarafına daha gelmedi ya da ben yanlış kuyulardayım...
Böyle güzel ve zamanınızı değerli kılacak bir oyunda olumsuz bir eleştiri yapmak istemezdim ama sanki daha kısa olabilirmiş veya hikâye biraz daha ilerleyerek gidebilirmiş. Çünkü bir yerden sonra "Ee hadi bir şey olsun" diyorsun. Tamam, ne yapılmak istendiğini anladım. O sonraki buluşma ve kavuşamama olayını büyütmek için uzun uzuna yapılmış ama işte dediğim gibi bir tık yoruyor... Bu da nazar boncuğu olsun...
Ben izlerken çok keyif aldım, imkanı olanlar gitsin bence...
Okuduğunuz için teşekkürler,
Naim.
kaynak: ranini.tv